Body & Mind Training Center

همه عمر در پی آنی
که بدانی که بری یا که بمانی
همه سالهای جوانی به تباهی گذرانی
خویش را بفریبی که هیچ نیست
بجز جستن یک تکه ی نانی
همه این سر جهان را به تو گفتند
تو نخواهی که بدانی ،
راز را گشودند ، که تو آنی ، تو ندانی
گر نویسند خود ت راز جهانی ، تو نخوانی
همه عمرت زپی آدمی دیگر دوانی
و ز تنهایی خویش داد به عالم برسانی
عمر بر باد دهی
چشم بر ره یک معجزه از دست خداوند بمانی
...
به خود آی
...
که همه راز جهان جمع شده در خود و خویشت
تو ندانی
که خودت معجزه و راز نهانی
همه عشق جمع در آن ژرف وجودت
تو خود اینی ، همه آنی
تو همانی
تو خودت مزگت و میخانه به یکجا
تو همان عاشق و معشوق نهانی
تو خودت خانه ی اویی
گرچه دریا بجویی ، خودت آب روانی
و همان کاشف اسرار زمانی
...
به خود آی
...
گر تو این پند که شنیدی بجانت بخری
پرده ی دیده ی دل پاره کنی و بدری
هفت وادی وجودت رابا عشق
راه پیمایی و عاشق گذری
چشم سوم کمی باز کنی
خود با خود ، جستن درخویش آغاز کنی
می بینی که تنها نیستی ،
درد خود را تو خودت درمانی
...
به خود آی !
...
.
علی حجازی 1 بهمن 1392

مزگت = مسجد

بو مفدس بیرلباس زیبادی خلعت دیر بیزه
بذل جان ائتمک توآعشقینده،راحت دیربیزه
کونگ فوتوآنون قهرمانلاری ائیله مزلر واهیمه
هرمصیبت گلسه توآدان اوتری راحت دیربیزه
تیرباران ائتسه دوشمن حقیدن اه ل چکمه ریک
جانیمیز وارتابدن ده ائیله روخ توآدن دفاع
رتبه ی عالی وئرن دین ودیانت دیربیزه
سربداران وارثی ایرانی قویماز خواراولا
اول ابراهیم میرزاییدن چون بیر امانت دیر بیزه

گر ز خودت دور شوی ، دور شوی ، وصله ناجور شوی

گر به خود آیی تو شبی شور شوی ، آن مه پر نور شوی

عشق شوی نیست شوی ، نیست شوی هست شوی

هیچ ننوشیده ، ندانی که چرا مست شوی

دانه بجویی به نوکت ، مرغ شوی

عشق تو را بال دهد ، چون پر سیمرغ شوی

(علی حجازی - جمعه 30 اکتبر 2015)

سروده ای از یار دیرینه ام استاد حجازی را خدمتتون تقدیم می کنم :
:
ز خشم از این همه بیداد ، گره مشتم
از این نادانی مردم ، چه شرمگینم
سر افکنده از این پستی ،
نشست تن خیس بر پشتم
*
همه شیاد و گونا گون وچند رنگند
برای اندکی کالا پر از ترفند و نیرنگند
*
دروغ در شهر من آیین گشته است
همه ساکت نشسته دست بر دست
مدارا می کنند بر هر چه تردست
جوانمردی ز میهن رخت بر بست
*
همه خودبین به پیشینه سوارند
چه می بالند به چیزی که ندارند
همه شهزاده و شاهند به پندار
دریغ از شهریار در خوی و کردار
*
.دلم از این همه بیداد تنگ است
مرا با هر دروغ پرداز جنگ است
*
من و یاران سخت کوش و توانا
در این کانون مهر مهربان ها
خرد آیین کانون رسم ما هست
توآ ابزار رزم در دست ما هست
*
بر این آیین راستی پاسبانیم
پلیدی را ز خود ما می رهانیم
*
هر آنکس عاشق پرواز باشد
در کانون به رویش باز باشد
ولی تنها اگر جویای جا هست
ره یاران و من از او سوا هست
*
در این کانون که گرم است آتش داد
و ابراهیم به راستیش بار می داد
روان و تن بسازیم عارفانه
ره سیمرغ جوییم عاشقانه
(علی حجازی ، دی ماه 2016)
*
(پی نوشت : تن خیس واژه پارسی برای عرق کردن است )