Body & Mind Training Center

با سلام خدمت دکتر بزرگوار و تشکر از مرحمت شما
من زیاد به کامپیوتر وارد نیستم
اگر ازجازه دهید پسر عمویم امتحانات میان ترم دانشگاش تمام شد با کمک ایشان فیلم را تقدیم حضورتان کنم
وام دار شما
علی

خواهش می کنم دوست گرامی ما در خدمت هستیم .

درود بر همه دوستان آقای رسولی این خستگی از تمرینات برای تمرینات درونی هم پیش میآید . خستگی از تمرین چه تمرینات نوع سخت (بیرونی) و چه تمرینات درونی در اثر تکرار دائمی نوع خاصی از تمرینات و بی انگیزه شدن و خستگی روحی به علت مسائل و مشکلات اجتماعی و خانوادگی پیش می آید . در این موارد نباید تمرینات را متوقف کرد بلکه باید در تمرینات تنوع ایجاد کرد و از حالت یکنواختی خارجش کرد . باید شرایط تمرین را عوض کرد . گاهی اوقات تمرینات سبک و بیشتر تکنیک و تنفس انجام داد و دوباره تمرینات مشکلتر را از سر گرفت . اگر آخرتمرینات را با انجام ذن و تنفس درست و انجام ریکاوری عضلات و مفاصل پایان دهیم معمولا تمرین زدگی و خستگی روحی و جسمی از تمرینات پیش نمی آید. در مورد آسیب دیدگی ها هم بستگی به نوع و میزان آسیب دیدگی دارد و برخی از موارد مجبوریم مدتی کل تمرینات و یا بخشی از آنها را متوقف کنیم . به هر صورت ازسر گیری تمرین پس از آسیب دیدگی باید با نظر و اجازه پزشک متخصص ارتوپدی و یا متخصص آسیب شناسی ورزشی و یا پزشک ورزشی باشد و در صورت انجام جراحی هم باید با اجازه و نظر جراح باشد . هنگامی که آسیب دیده باشیم ادامه تمرین و فشار به نقطه آسیب دیده وضعیت را بدتر خواهد کرد و مشکلات بعدی ما بیشتر می شود . در هر صورت پس از آسیب دیدگی اول باید بهبودی یافت و پس از آن فیزیوتراپی انجام داد و در نهایت به تدریج تمرینات را از سرگرفت .

اقدامات ابتدایی برای کمک به شخص آسیب دیده در هنگام ورزش و یا تمرین و مسابقه ( کمکهای اولیه) :

قبل از شروع بحث و شرح مختصر و کوتاه موضوع مایل هستم توجه شما را به یک تکنیک خاص در صدمات ورزشی جلب نمایم .

حالت و استقرار بازیابی (ریکاوری) چیست ؟
استقرار در وضعیت بازیابی راحترین و بی خطرترین حالتی است که یک شخص مصدوم و بیهوش باید داشته باشد . برای این منظور ورزشکار بیهوش شده را به پهلوی راست می خوابانیم و سرش را به آرامی به سمت عقب و یک وری قرار می دهیم بطوری که صورت و دهان مصدوم کمی رو به پایین باشد .به این ترتیب در صورت استفراغ و یا خونریزی دهان و گلو محتویات به بیرون می ریزد و هم چنین از افتادن زبان در ته حلق و بستن راه تنفسی جلوگیری می شود و از خفگی مصدوم پیشگیری خواهیم کرد .
زانوی پای بالا (در اینجا پای چپ) را خم می کنیم و در برابر زانوی دیگر روی زمین قرار میدهیم .به این ترتیب شخص مصدوم وضعیت استقرار ثابتی خواهد داشت و نمی چرخد و اگر لازم باشد می توانیم وی را رها کرده و برای آوردن کمک از وی دور شویم .

و اما درمانهای ابتدایی در صورت بروز مصدومیت به شرح زیر می باشند:
یک برنامه و پروتکل درمانی وجود دارد که به انگلیسی رایس می گویند .و برای درمان اولیه صدمات کم اهمیت و آسیبهای ساده به کار می رود.

1-استراحت: فعالیت ورزشی و بدنی را فورا متوقف می کنیم و از هر گونه فشار و به کار گیری ناحیه آسیب دیده پیشگیری می کنیم .

2- یخ و سرما :روی منطقه آسیب دیده کیسه یخ قرار می دهیم . سرما و یخ با منقبض کردن رگهای ناحیه آسیب دیده میزان خونریزی و تورم و التهاب این ناحیه را کاهش می دهد .

3-فشار : با باند پیچی فشاری در ناحیه آسیب دیده از تورم و التهاب بیشتر این ناحیه پیشگیری می کنیم .اما باید مراقب باشیم که باند را زیاد محکم نپیچیم و گردش خون عادی عضو و ناحیه آسیب دیده را مختل نکنیم .

4-بلند کردن : عضو و یا ناحیه آسیب دیده را در بلندی قرار می دهیم بطوری که از سطح قلب بالاتر قرار بگیرد به این ترتیب میزان خونریزی و یا تورم ناحیه آسیب دیده کاهش می یابد .

درمان در شرایط سخت و حادتر :

1- هیپرترمی یا گرمازدگی : افزایش بیش از حد دمای بدن ( برابر و یا بیش از 38 درجه سانتیگراد) در هنگام تمرین و ورزش معمولا در هنگام فعالیت در آب و هوای گرم ایجاد می شود. علائم گرما زدگی ورزشکار شامل ضعیف شدن شدت نبض و رنگ پریدگی و پوست تر و چسبناک است .
برای درمان باید ورزشکار را در محیطی خنک و به حالت دراز کش قرار دهیم و مایعات فراوان بدهیم تا بنوشد و سپس با تیم پزشکی تماس بگیریم .

2- هیپوترمی یا کاهش دمای بدن : این شرایط برعکس بالا است و دمای بدن ورزشکار پایین می رود و زیر 35 درجه سانتیگراد می شود .
علائم پایین افتادن غیر عادی دمای بدن شامل ریتم نامنظم ضربان قلب و سفتی و سختی عضلانی و کاهش هوشیاری و یا در نهایت بیهوشی می باشد.
برای درمان: دمای بدن ورزشکار را باید به آهستگی و بتدریج افزایش دهیم . برای اینکار ابتدا لباسهای مرطوب و خیس را از تنش درمی آوریم سپس ورزشکار را در یک ملافه یا پتوی گرم و خشک می پیچیم . به ورزشکار مایعات گرم می نوشانیم در نهایت ورزشکار می تواند حمام گرم بگیرد .

3- کرامپ یا گرفتگی عضلانی : شامل انقباض غیر ارادی عضله می باشد و معمولا خیلی دردناک است . علت گرفتگی عضله کاهش جریان خون در ناحیه درگیر و یا کمبود نمکها(املاح) در این ناحیه می باشد.
درمان آن شامل ماساژ دادن آرام و کشش آرام عضله می باشد .

4-ضربه مغزی (صدمه به سر ) : این مشکل در اثر وارد شدن ضربه به سر و مغز ایجاد می شود .علائم آن شامل گیجی و فراموشی و اختلال در جهت یابی و حتی بی هوشی می باشد .در موارد ضربه به سر و مشکوک بودن به صدمه مغزی باید ورزشکار را 24 ساعت تحت نظر گرفت .در مورد ورزشکار بیهوش باید وی را در وضعیت بازیابی(ریکاوری) قرار دهیم و فورا تیم پزشکی و آمبولانس را خبر کنیم .

5- قولنج یا آب افتادن در دل : این حالت در اثر انقباض دیافراگم ایجاد می شود و درد در یک یا دو سوی شکم وجود دارد . این دردها معمولا به علت ورزش و تمرین شدید ایجاد می شوند و بویژه اگر به تازگی خوراکی خورده باشیم آن را خواهیم دید . در صورت وقوع قولنج تمرین را متوقف می کنیم و چندین بار تنفس عمیق انجام می دهیم که معمولا دیافراگم شل می شود و درد از بین می رود و می توانیم تمرین را دوباره از سر بگیریم .

شوک : این حالت به دلیل پایین افتادن فشار خون ایجاد می شود . عواملی که باعث پایین افتادن فشار خون می شوند گوناگون هستند . مثلا صدمه به بافتهای نرم و خونریزی و ضربه مغزی و غیره .
علائم شوک شامل رنگ پریدگی و پوست مرطوب و چسبناک و افزایش ضربان قلب اما کاهش شدت آنها و افزایش تعداد تنفس در دقیقه می باشد .
در صورت بروز شوک برای کمک به ورزشکار وی را روی زمین و به پشت می خوابانیم و پاهایش را بلند می کنیم و تیم پزشکی را خبر می کنیم . با بلند کردن پاها ذخیره خون سیاهرگی در پاها به سمت قلب و مغز سرازیر می شود و از صدمه به این دو سیستم جلوگیری می شود .

درمان آسیب های جدی تر :

اگر ورزشکار بیهوش باشد باید برنامه و پروتکل دی آر ای بی سی ( به انگلیسی ) را اجرا کنیم که به طور خلاصه به شرح زیر می باشد :

رفع خطر : خطرات احتمالی موجود برای مصدوم و همچنین برای خودمان را ارزیابی می کنیم و همه تمرینات و جابجایی ها را متوقف می کنیم و اطراف مصدوم را نیز خلوت می کنیم.

باز بودن راه هوایی : باید راه هوایی و تنفسی مصدوم را باز نگه داریم . به این منظور به آرامی کمی سر وی را به عقب می بریم و چانه اش بالا می آید . سپس دهانش را باز می کنیم و حلق و گلو و دهان را مشاهده می کنیم و هرگونه مانع و یا ترشح مسدود کننده و یا شی خارجی در این مناطق باشد را خارج می کنیم. مثلا زبانی که به عقب افتاده و یا مختویات استفراغ و یا لخته خون و یا محافظ دهان و دندان و دندانهای شکسته و یا دندانهای مصنوعی را خارج می کنیم .(البته زبان مصدوم را در جای خودش قرار می دهیم )

ارزیابی تنفسی : باید دید آیا مصدوم نفس می کشد یا نه ؟ به این منظور به حرکات قفسه سینه دقت می کنیم و یا اینکه گونه خود را در برابر دهان مصدوم قرار می دهیم تا تنفس وی را حس کنیم .

ارزیابی جریان خون : باید مطمئن شویم که آیا نبض شخص مصدوم می زند یا نه و این کار از طریق کنترل نبض کاروتید و یا نبض مچ دست امکان پذیر است .
سپس بر اساس مشاهده ها و یافته هایمان مراقبت را سازمان دهی کرده و ادامه می دهیم .
مثلا اگر مصدوم نفس می کشد پس وی را در حالت بازیابی (ریکاوری) قرار می دهیم تا کمک برسد .
اگر نبض وجود دارد اما تنفس وجود ندارد باید فورا تنفس دهان به دهان را شروع کنیم و تا زمانیکه تنفس مصدوم باز گردد و یا تیم پزشکی سر برسد آن را ادامه خواهیم داد . اما اگر تنفس مصدوم برگشت باز هم وی را در حالت بازیابی قرار می دهیم و تنفسهای وی را زیر نظر می گیریم .
اگر نبض مصدوم نمی زند و تنفس هم ندارد باید فورا تنفس دهان به دهان را شروع کنیم و به همراه آن ماساژ قلبی را هم شروع کنیم ! به این ترتیب کمی اکسیژن به ریه ها و بافت های مصدوم می رسانیم و با ماساژ قلبی هم از توقف جریان خون پیشگیری می کنیم . این کارها را تا زمانی که تیم پزشکی ویا آمبولانس سر برسد ادامه می دهیم . ( یعنی نبض و تنفس مصدوم برنگشته است پس کار یاری رسانی را ادامه می دهیم )

تنفس دهان به دهان چیست ؟
هدف از این کار رساندن اکسیژن به مصدوم است تا زنده بماند. ابتدا مصدوم را به پشت می خوابانیم و سر مصدوم را به آرامی به عقب می بریم دهانش را باز می کنیم و راه بینی را با انگشت شست و سبابه می بندیم سپس ریه و دهان خود را پر از هوا می کنیم و فورا دهان خود را روی دهان مصدوم قرار می دهیم و یک باز دم قوی انجام می دهیم بطوری که قفسه سینه مصدوم بالا بیاید و ریه هایش پر از هوا شوند. دهانمان را از روی دهان مصدوم بر می داریم تا هوا خود بخود تخلیه شود و قفسه سینه پایین برود . دوباره یک دم عمیق انجام می دهیم و کار را از نو شروع می کنیم و آن را به همین ترتیب ادامه خواهیم داد .

ماساژ قلبی چیست ؟
این تکنیکی هست که با آن سعی می کنیم خون را از قلب خارج کرده و در رگهای مصدوم به جریان در آوریم . ماساژ قلبی را زمانی انجام می دهیم که مطمئن شویم نبض مصدوم نمی زند و قلب وی از حرکت ایستاده است . بنابر این ابتدا دو بار تنفس دهان به دهان را انجام می دهیم سپس کف هر دو دستها را میان قفسه سینه (وسط استخوان جناغ سینه ) قرار می دهیم بطوری که آرنجها خم نباشند و وزن ما روی دستهایمان باشد و با وزن خود روی قفسه سینه مصدوم فشار وارد می کنیم البته زیر مصدوم باید زمین و یا محلی سفت و محکم باشد.
30 بار این فشار و ماساژ را تکرار می کنیم و سپس دوباره 2 بار تنفس دهان به دهان انجام می دهیم و دوباره 30 بار ماساژ قلبی و به دنبال آن 2 بار تنفس دهان به دهان انجام می دهیم و به همین ترتیب ادامه می دهیم .
باید بدانیم که با انجام ماساژ قلبی به تنهایی فعالیت دوباره قلب شروع نخواهد شد و این موضوع را فقط می توان در فیلمها و در تلویزیون دید و در واقعیت ممکن نمی باشد ! با انجام ماساژ قلبی فقط از توقف کامل جریان خون پیشگیری می کنیم تا زمانیکه تیم پزشکی و کمکی سر برسد و با استفاده از دستگاه شوک الکتریکی (دفیبریلاتور) شاید بتوانند عمل پمپاژ و ضربان خودبخودی قلب را باز گردانند .

انجام ماساژ قلبی به همراه تنفس دهان به دهان را در انگلیسی سی پی آر می گویند که مخفف همان احیا قلب و تنفس در مصدوم می باشد . اگر دو یا چند نفر کمک کننده باشند به ترتیب یک نفر تنفس دهان به دهان انجام می دهد و دیگری ماساژ قلبی اما هریک از آنها باید در یک سوی مصدوم مستقر شوند و مزاحم کار هم نباشند .

باید توجه کرد که اطلاعات و تکنیکهای توضیح داده شده در بالا برای افراد عادی و بدون هر گونه امکانات و آموزش حرفه ای بیان شده اند و اگر کادر پزشکی و یا آموزش دیده در محل وجود داشته باشند ممکن است با توجه به آموزش ها و امکانات در دسترس حرفه ای تر و یا کار آمدتر عمل نمایند .
همچنین تکنیک ماساژ قلبی که گفته شده است برای بزرگسالان و اشخاص 18 تا 65 سال کاربرد دارد و برای کودکان و نوجوانان و اشخاص با سنین بالاتر از 65 سال تکنیکها کمی عوض می شوند و کلا با آناتومی شخص مصدوم هماهنگ می گردند تا از خورد شدن و شکستگی دنده ها جلو گیری شود .
به ویژه میزان فشار وارده به قفسه سینه را باید بر اساس آناتومی و وضعیت فیزیکی مصدوم هماهنگ نمود و مطابقت داد .
نکته آخر اینکه اگر احتمال صدمه مهره های گردن وجود دارد اما مجبور هستیم تنفس دهان به دهان انجام دهیم باید سر را خیلی آهسته و به آرامی کمی به عقب ببریم و از حرکت و جابجایی گردن و مهره ها تا آنجا که می توانیم پیش گیری کنیم .

بادرود
دوستی دارم که 10 سال پیش موقع پریدن دچار پارگی مینیکس شدوبعد ازمراجعه به پزشک وتوصیه های پزشکی دیگر نتوانست فعالیت بدنی داشته باشد.حالا سوال
1.عمل جراحی توصیه میشود یاخیر؟
2.آیابعد ازعمل جراحی میتواند به فعالیت خود ادامه دهد؟
باسپاس

با درود پاسخ هر دو مورد آری می‌باشد . کلا در مان قطعی پارگی یا آسیب دیدگی‌ مینیسک‌ها عمل جراحی با لیزر می‌باشد مگر این که سن بیمار بالای ۶۵ سال باشد و فعالیت ورزشی انجام ندهد . پس از جراحی و از همان روز اول فیزیوتراپی شروع میشود و پس از اتمام فیزیوتراپی و دو ره‌ در مان زیر نظر متخصص و بتدریج فعالیت ورزشی شروع میشود . حتی بسیاری از فوتبالیست‌های معروف جهان مینیسک زانو عمل کرده‌اند و دوباره قهرمان شده‌اند .